Αναρχία στο χωρίον Άρσος

(αν κάμεις ζοουμιν θα δεις πως η ταπέλλα λαλεί: απαγορεύεται η στάθμευση, καλό.)

Día de Muertos

χριστιανοχολιγουντδιεθνιστί, Halloween.

Με άλλα λόγια:

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χέρια και το κίμπορτ ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν να γράφουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χέρια και το έντερ ενθυμούνται... 

.

H Κύπρος ήταν πάντα Ευρώπη

Το βιβλίο "Η Κύπρος ήταν πάντα Ευρώπη", μια καλαίσθητη έκδοση που περιλαμβάνει έγκυρα άρθρα ειδικών πάνω στις διάφορες πτυχές της ιστορίας της Κύπρου,επεξηγεί με πειστικό τρόπο ότι το νησί αποτελούσε πάντοτε τμήμα της ευρωπαικής οικογένειας.
Από την αρχαιότητα, όταν στο νησι έφθασαν ο Μυκηναίκοι και οι Αρχαίοι 'Ελληνες, τον 13ο κα τον 11ο αιώνα π.Χ. αντίστοιχα και του έδωσαν τον Ελληνικό του χαρακτήρα,η Κύπρος παραμένει αναπόσπαστο μέρος του ευρωπαικού πολιτισμού, παρά τις διάφορες κατακτήσεις από μη Ευρωπαίους κατα τη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας της.

Εκοίταζα μιαν βιβλιοθήκην τζαι έδωκα πας τούντο βιβλίο που που την εισαγωγήν του αντίγραψα το πάραπανω απόσπασμα (με δικές μου υπογραμμίσεις). Εχτός που την εισαγωγή εδκιάβασα τζαι τα περιεχόμενα που είναι:

-Σχετικά με το βιβλίο

-Κύπρος: Εισαγωγή στην Ιστορία και τον Πολιτισμό της από την Προϊστορία μέχρι το τέλος της Ελληνιστικής Περιόδου

-Ρωμαϊκή Κύπρος

-Η Κύπρος των Λουζινιανών και η Ευρώπη,1192-1489

-Κύπρος και Ιταλία: Ο Μεσαιωνικοί Χρόνοι
-Η Βρετανική Διακυβέρνηση

-Τέσσερα υπέροχα χρόνια στην Κύπρο.
Η Σουηδική Αποστολή για την Κύπρο 1927-1931
-Κύπρος και Ευρωπαϊκή Ένωση

Το βιβλίο εν το δκιάβασα τζαι συνεπώς εν είμαι σε θέση να κρίνω τα άρθρα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο τζαι τους ακαδημαικούς που τα εγράψαν.
Βασιζόμενη μόνο σε αυτά που ξέρω που το βιβλίον (τίτλος, εισαγωγή τζαι εντυπώσεις -κυρίως φωτογραφικές- που μετροφύλλισμα) θα ήθελα να προτείνω εναλλακτικό τίτλο τζ' εξώφυλλο που θαρρώ αρμόζουν καλλίττερα στην έκδοσην:

Η Κύπρος ήταν πάντα Αμπαλατοσύνη

(Όλε)

Φως στο Τούνελ

Εχτές εξύπνησα τζαι εθυμούμουν κάτι συχισμένα πράματα που εν εμπορούσα να καταλάβω αν επρόκειτο για 2όνειρα ξεχωριστά‚ ή αν ήταν η ελλειπής ανάμνηση ενός ονείρου που επροκαλούσεν τούντο εφφε. Τζαι επειδή τες τελευταίες μέρες ούλλον έτσι επάθθαινα‚ εχτές επροβληματίστηκα τζαι έκαμα την εξής σημείωση-παράπονο στον νουν μου:

Παλιά τα όνειρα μου ήταν ιστορίες. Τωρά εν αποσπασματικά τόσο‚ που ενώ πιστέφκω πως εν έναν το όνειρο που θυμούμαι‚  πιάνει με να νομίζω πως θυμούμαι κομματούθκια που δκιο-τρια διαφορετικά όνειρα. Κλαψ.

Μετά οδηγήδηκα σε ψευτοαναλύσεις του γεγονότος της αποσπασματικότητας των πρόσφατων ονείρων μου με ψευτοσυμπέρασμαν ότι τα όνειρα μου φκένουν μου έτσι‚ διότι βρίσκομαι σε μιαν περίοδο που της λείπει η συνοχή στο παρόν (δηλ στο τι κάμνω τωρά) και στο μέλλον (δηλ το τι θέλω να κάμω μετά) και τα όνειρα μου καθρεφτίζουν την κατάστασην τούτην. Εν συντομία‚ εν ούλλα αποσυναρμολογημένα‚  διότι δεν έχω έναν στόχον να  τους δία συγκεκριμένον προσανατολιζμόν‚ δεν έχω ούτε ρουτίνα να τους διά σταθερές‚ εν ένα κουλλουμακκατον η κατάστασις τζαι τα φτωχά τα όνειρα εν ηξέρουν πόθθεν ναρχίσουν‚ σιγά μεν ανταποκριθούν τωρά τζαι στες προσδοκίες μου για μεγάλα νόηματα...τα καημένα.

Τζαι μετά από αυτές τες σοβαρές αναλύσεις επεράσαν μερικές ώρες και εκατέληξα εψές στα σεντονάκια μου όπου έγινε Tο Θαύμα: είδα επιτελους ένα όνειρο θρίλλερ-σαπουνόπερα! Είσιεν τα ούλλα. Ενεκάτωννεν κόζμον από το μακρινό παρελθόν και το ποταπό παρόν‚ ξαφνικά εβρίσκουμαστεν που τον έναν τόπον στον άλλον‚ είχεν σασπένς‚ αγωνία‚ αγώνες για το πρέπον και για το σωστόν‚ ασυναρτησίες‚ παραλογές‚ ασυνεννοησίες‚ και βεβαίως μιαν πλοκήν (ή τουλάχιστον την αίσθησην αυτής) που την αρχήν ως τον τέλος. Ήταν από κάθε άποψην ένα αξιοπρεπές όνειρο.

Το υπέροχον μου όνειρον εδιακόπηκεν από ένα πρωινιάτικο τηλεφώνημα. Σιγά μεν το απαντούσα δηλ‚ έτω εσηκώστηκα τζιεκλεισα το να μεν πελλανισκει τα φκια μου. Αλλά το κακόν είχεν γίνει. Δεν εμπόρεσα να επιστρέψω στο όνειρο μου.

Πάντως‚ η πλοκή του μου έδωσε έμπνευση για το τι θέλω να κάμω στο μέλλον. Αλήθκεια‚ νο κκιτιν.

Χριστός Ανέστη Κυρίες και Κύριοι.

Οι άνθρωποι που

δεν νοούνται να σε αφήνουν ν' αποφασίσεις εσύ αν και πόσο θα συμβιβάσεις την ελευθερία σου για το χατήρι τους, δεν θα σε (ανα)γνωρίσουν ποτέ*

*Όπου βλέπεις β' ενικό βάλε α' ενικό. Ο βήτας όμως δίνει άλλο πρεστίζ

Μπουλουκούθκια

Εψές τζιαμέ που επερπατούσα την νύχτα -λίον μετά τα μεσάνυχτα- σ' έναν όφκερον δρόμον θωρώ πασ' το πεζοδρόμιο ακουμπημένα πάστον τοίχο κάμποσα μπουλουκούθκια. Έμεινα τζαι θώρουν τα μ' ένα χαμόγελο παρ'όλο που ήταν λίον φοιτσιαστικά.
Άδε ντάμπου κόφκει ο νους του αθρώπου!

Το Παναύριν του Κατακλυσμού

Aγάπες Μου!@#$$%%^^*(*&^%

Στουντην Μεσόγειο έχουμε ήλιον, θάλασσαν, πράσινο, ερείπια με σφραγίδα της ουνέσκο ΚΑΙ υπερβολικήν αγάπη για όλον τον κόζμον!


Πάω σήμερα για ακτινογραφίες...έρχεται η γιατρός φωνάζει τ' όνομα μου.
Χαιρετούρες σε πληθυντικό και απόσταση ευγενείας....
στα δύο λεπτά από κυρία τάδε που με παρακαλούσε να καθίσω και να βγάλω τα παπούτσια μου έγινα η "τα πόδια σε τούντην θέση αγάπη μου" , "αγάπη μου τώρα γύρνα στο πλάι που την δεξιάν μερκαν" κοκ.

Μετά πάω να πληρώσω. Πληθυντικός ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ και ΑΠΌΣΤΑΣΗΣ από μένα
"καλό αγάπη μου..." η ταμίας

Προσφάτως ήμουν η αγάπη ενός τροχονόμου :D

Επίσης ένας κύριος σε υπηρεσία φετ-εξ έβαλεν μου τς φωνές και με επέπληξε που του έκαμα παρατήρηση για την κάκιστη επαγγελματική συμπεριφορά και εξυπηρέτηση διότι δεν θα του πω εγώ η μιτσιά τζίνου που είναι  50+ χρονών άντρας για Tον Eπαγγελματιζμόν. Μετά είδεν το λάθος του τζαι έγινα η.... ΑΓΆΠΗ του...

ρε μεν με αγαπάτε...μόνον ανεχτείτε με τζαι δείξετε τζαι λίον επαγγελματιζμόν

[Ομολογουμένως τούντο πράμα με τα αγάπη μου, κούκλα μου, μάνα μου κλπ κάθε φοράν που μου συμβαίνει αναγκάζει με να προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου διότι πάω τζιαμέ (σε γραφεία, ιατρεία, κλπ) τζαι περιμένω να με αντιμετωπίσουν με επαγγελματιζμόν...αλλά τελικά αγαπούν με πολλά....τζαι εν χαριτωμένο...που εν κρατούνται τα προσχήματα...αλλά δυστηχώς...τούτον απλώς θυμίζει μου πως εν κρατούνται ούτε τα προσχήματα...]

ούφφου ππιον , συγχωρέστε με ρε αγάπες - εν βρέθεται η ίσσια μου!

Όι μάνα μου!

Θυμάμαι από το σημείο όπου ξυπνώ στο υπνοδωμάτιο μου και γυρίζω δεξιά και μου φαίνεται πως μπορώ να δω κίνηση μέσα από τις τρύπες στα τούβλα που δημιουργούν έναν τοίχο περίπου 3μέτρα ύψος+πλάτος και καμιά 20 μήκος. Κανονικά στη μέση (στα 10 μέτρα) θα έπρεπε να υπάρχει κανονικός τοίχος οπότε ξανακοιτάω για να δω αν η ισχύει η αίσθηση μου - ότι δηλαδή ο τοίχος ανάμεσα στα τούβλα είχε πέσει. Κοιτάζοντας βλέπω μια κυρία κάπου μεταξύ 50-60χρονών, που την ξέρω στην πραγματικότητα αλλά την έχω δει 3-4φορές στη ζωή μου, και η οποία ήταν ξαπλωμένη και κάπνιζε κοιτάζοντας με μέσα από τις τρύπες.

Μετά εντελώς άλλη σκηνή:

Σ' ένα σπίτι που υποτίθεται πως ήταν το πατρικό μου αλλά καμία σχέση δεν είχε με αυτό, βρισκόμασταν πολλά άτομα. Το σπίτι ήταν ουσιαστικά ένα πολύ μεγάλο στενόμακρο δωμάτιο, οι τοίχοι ήταν άσπροι και κακοφτιαγμένοι (ανεπίπεδοι) και η πόρτα ήταν από ένα αδιαφανο γυαλί σε κύβους (όπως το γυαλί σε κάτι ποτήρια που είχε η γιαγιά μου) και μέταλλο. Όπως καθόμαστε οι κάμποσοι και μιλάμε καταφθάνει ένα αμάξι από το οποίο βγαίνουν δεκάδες άτομα εισέρχονται στο σπίτι και χαιρετούν τον καθένα μας προσωπικά με χειραψία. Δεν θυμάμαι πλέον τα άτομα - όταν ξύπνησα όμως θυμόμουν αρκετούς. Μερικοί μου ήταν αντιπαθείς και αρνήθηκα να τους χαιρετήσω. Επίσης θυμάμαι πως εκεί ήταν και η κυρία με την οποία είχαμε προηγουμένως κοιταχτεί μέσα από τα τούβλα, αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν από την αρχή, ή αν κατέβηκε από το αυτοκίνητο.

Έπειτα βρίσκομαι σ' ενα αμάξι και οδηγώ προς κάποιο χωριό όπου θα συναντηθώ με έναν φίλο. Οι δρόμοι είναι κυρίως χωμάτινοι και στριφτοί και εφόσον πηγαίνω στα ορεινά, στα αριστερά μου βλέπω ωραία θέα.Κάποια στιγμή καθώς οδηγώ ανηφορικά στο χωματόδρομο βλέπω σε καρέκλες να κάθονται διάφοροι άντρες, ανάμεσα τους κι ο μπαμπάς μου, σ' ένα σημείο που υπήρχε χωρος (πως πλαταίνει σε μερικά σημεία ο περιφερειακός δρόμος και μπορείς να σταθμεύσεις να δεις λίγο τη θέα ή τέλος πάντων να κάνεις ότι άλλο θες;) Μιλάω λίγο με τον μπαμπά και μετά μπαίνει στο αμάξι μου για να τον πάω στο σπίτι της γιαγιάς (της μάνας του) να κατέβω κι εγώ για λίγο να δω τους γέρους. Από το τοπίο με τους χωμάτινους δρόμους κλπ, βρισκόμαστε με το αμάξι έξω από το σπίτι στο χωρίο όπου παραδόξως έχουν τοποθετήσει κάτι κάγκελα στην μέση του δρόμου που είναι κατηφορικός. Λέω στον μπαμπά μα πως τους ήρθε να βάλουν τέτοια πράγματα στην μέση του δρόμου..και πατάω φρένο όμως το αυτοκίνητο γλιστράει αργά και περνάει η αριστερή του πλευρά μέσα από τα κάγκελα, αλλά μετά το αυτοκίνητο ξαναγλιστράει προς τα πίσω δίχως να έχει υποστεί καμιά φθορά - διαπέρασε τα κάγκελα ωσάν φάντασμα.

Ύστερα ξαναβρίσκομαι στον περιφερειακό ανηφορικό χωματόδρομο με τις στροφές και σ'ενα σημείο όπου και πάλι υπάρχει χώρος που θα μπορούσαν να σταθμέυσουν αυτοκίνητα σταματάω και δίχως να βγω από το αμάξι παίρνω τον φίλο μου τηλέφωνο για να του πω που είμαι και για να μου δώσει οδηγίες να φτάσω στο σημείο που βρίσκεται...στο μεταξύ παρατηρώ μπροστά μου ένα σύμπλεγμα από τεραστίων διαστάσεων γκρι προτομές - σαν καλυμμένες από ειδική ομίχλη που σκέπαζε μόνο εκείνες. Ανάμεσα τους ένα κανονικό ολόσωμο άγαλμα δίχως ομίχλη.

Απαντάει λοιπόν το τηλέφωνο ο φίλος και του λέω πως χρειάζομαι οδηγίες από δω και μπρος:

-που είσαι;

-εδώ στις προτομές..

-ποιες προτομές;

-είναι όλες γκρι - δεν μπορώ να καταλάβω ποιοι υποτίθεται πως είναι - εκτός από το άγαλμα του Τιτζιάνο στη μέση

(στο μεταξύ το άγαλμα δεν ήταν του Τιτζάνο αλλά του Τάνζτιο - του αγοριού από τον Θάνατο στη Βενετία...)

[τότε χτύπησε το ξύπνητήρι και ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν είχα  ήδη ξυπνήσει].

Σημειωτική

Συμπτωματικά, ο φετινός πασχαλινός στολισμός στο δημαρχείο Λεμεσού φέρνει περισσότερο σε Καρναβάλια παρά σε Πάσχα.
Επίσης συμπτωματικά, συνδυάστηκε με τον στολισμό για την 25ην Μαρτίου:


Τι θα έλεγε άραγε ο Ρολάν Μπάρτ αν ζούσε να το δει κι αυτό;

Δύο Χώροι

Ένας για Άντρες

και ένας για Γυναίκες και Ανάπηρους

Δήμος Λευκάρων

 

Εδιασκέυασα, για τα Χριστούγεννα, ένα δ[ύ]στιχο του Χριστιανόπουλου

Να το πω;
Να το πω;

Θα το πω:

Χριστέ-μου γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;

για ένα γράμμα χάνεις την αχρηστοσύνη

Τελικά‚

η Πολιτική Ανυπακοή μπορεί να υπήρξε οραματισμός ρομαντικών διανοούμενων‚ αλλά ως κοινωνική πραγματικότητα βιώθηκε‚ τρόπον τινά‚ ούχι από τους ρομαντικούς διανοούμενους‚ αλλά από ένα σωρό αχάπαρους‚ αγράμματους‚ τεμπέληδες Κύπριους που -κατά διασκεδαστικόν τρόπον- έζησαν την ίδια σχεδόν εποχή (καλά σχετικό αυτό) με τους ρομαντικούς διανοούμενους που…δεν το ήξεραν αλλά ονειρεύονταν να ζήσουν στην νήσο Κύπρo.


Εξηγούμαι:  

Διασκέδασα* τα μέγιστα διαβάζοντας για το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι Βρετανοί με την τεμπελιά των φτωχών Κυπρίων που αποτελούσαν το εργατικό δυναμικό μιας προ-βιομηχανικής κοινωνίας. Ήδη δυο μήνες μετά την άφιξη τους στο νησί οι Βρετανοί αξιωματούχοι παρατηρούσαν με σχετική απελπισία την οκνηρία των ντόπιων οι οποίοι‚ αν και φτωχοί‚ ένοιωθαν ικανοποιημένοι με τα λίγα που είχαν. Λέει ο επίτροπος Wauchope:

We have offered 6‚ 7 & 8 piastres per day for a month but until yesterday we were unsuccessful in getting anybody; at the same time the bazaar is always crowded with sturdy well-to-do looking men doing nothing. They won’t work unless they are forced.

Όπως σημειώνει ο Ρολάνδος Κατσιαούνης στο βιβλίο του Labour‚ Society and Politics in Cyprus During the Second Half of the Nineteenth Century‚ αυτό που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν οι Βρετανοί ήταν πως αυτός ο λαός είχε τον έλεγχο της εργασιακής του πορείας και πως η αδιαφορία των ανθρώπων αυτών απέναντι στην υλική επιβράβευση μπορούσε να εξηγηθεί μέσω της αίσθησης των φτωχών για το τι εστί άνεση‚ αλλά και για το μέγεθος των ανέσεων που επέτρεπε η κοινωνική θέση του καθέτως να διεκδικήσει.

‘Εγραφε ο επίτροπος της Κερύνιας το 1881:

…Although the demand of labour exceeds the supply‚ a great number of men‚ as soon as they have made sufficient money to provide for themselves with such food as is absolutely necessary and a few paras to spend on tobacco and coffee‚ refuse to work again until they have spent their last coin.

Το αποτέλεζμα αυτής της περιφρόνησης των φτωχών ήταν ένας αρκετά μεγάλος βαθμός ανεξαρτησίας των ιδίων αλλά και το παράδοξο του η κυβέρνηση‚ παρ’ όλο που πλήρωνε καλύτερα απ’ ότι η "ελευθερη αγορά" ‚ να "παρακαλεί" για εργάτες. Μέχρι που έφτασε στο να θεσπίσει νομοθεσία υποχρεωτικής εργασίας για δημόσια έργα…

Επιπλέον‚ όσοι δέχονταν να εργαστούν για την κυβέρνηση εγκατέλειπαν αυτές τις δουλειές με την άφιξη της περιόδου της συγκομιδής για να εργαστούν στα χωράφια.

Η παράδοξη αυτή στάση του κυπριακού λαού συνεχίστηκε και στην δεκαετία του 90 όπου υπήρχε μεγάλη ανάγκη για εργάτες‚ καθώς η αγορά προσέφερε όλο και περισσότερες ευκαιρίες εργασίας και οι άνθρωποι άρχιζαν να μορφώνονται και να αποκτούν εργασιακές φιλοδοξίες.

Ως γνήσια απόγονος των Κυπρίων που περιέγραψα‚ κατακυριεύομαι από οκνηρία και βαριέμαι να βρω τις αναφορές για τις Kύπριες που αρνούνταν να δουλέψουν σε σπίτια πλουσίων (ΧΑΧΑΧΑ)…γενικώς βαριέμαι να συνεχίσω με την αντίσταση των κυπρίων στη φορολογία‚ την απαξίωση της εκκλησίας‚ την συμπαράσταση στους ληστές και και και…και καλά κάνω διότι αν συνέχιζα θα αντέγραφα το βιβλίο**.

*ο νούρος του σσιυλλου εν ισιώννει (κλαυσίγελως)

**=το προαναφερθέν αξιόλογο βιβλίο του Κατσιαούνη από το οποίο δεν έχω κάνει σε καμία περίπτωση την πιο ενδιαφέρουσα επιλογή.

Αγαπητέ ανύπαρκτε αναγνώστη,

Το ξέρω πως δεν υπάρχεις,αλλά είπα να σε χαιρετήσω αφού όταν θα διαβάσεις ετούτο δω το μεγαλούργημα θα υπάρξεις.

Αναλογίσου λοιπόν, πως σύμφωνα με τον ως άνω αυταπόδεικτο συλλογισμό και οι καταχωρήσεις της αδράνειας δεκάδων ημερών, υπάρχουν. Απλώς θα καταχωρηθούν όταν θα υπάρξεις κι εσύ (μην παν και χαμένες..).
Όπως καταλαβαίνεις, ΑΥΤΌΣ ήταν ο λόγος της μέχρι τώρα απουσίας τους και κανένας άλλος.

Με τιμή (προσιτή),
AlLm