Είδα όνειρο ότι πέθανε ο Νταλί (επειδή τώρα ζεί να πουμε) και για κάποιο λόγο κληρονόμος του σπιτιού του ήμουν εγώ…το σπίτι έμοιαζε με σπίτι σε χωριό ήταν ανώγι, και ο ένας τοίχος του ήταν διάφανος -ή μισοχαλασμένος- (έβλεπες τα δέντρα και το χώμα που ήταν απ’ έξω) – επίσης οι σκάλες (αυτές της κουζίνας – οι πλαϊνές δηλαδή – όχι οι κύριες) ήταν περίεργες – με πλακάκι μωσαϊκό και άμα πατούσες πάνω σ’ ένα σημείο στο πάτωμα αυτό υποχωρούσε και βρισκόσουν πιο χαμηλά και πάνω στην σκάλα.

Επίσης, αυτός (ο Νταλίς) είχε μια γκόμενα – ξανθιά, ενδιαφέρουσα και μάλλον αχαρακτήριστη φάτσα, η οποία στην αρχή με μισούσε, αλλά όταν αντιλήφθηκε ότι δεν με πείραζε να συγκατοικούμε στο σπίτι του, γίναμε φίλες!

Επίσης στο όνειρο ήταν και κάμποσοι συγγενείς μου. Για να πάμε στην κηδεία ντυθήκαμε όλοι λες και θα πηγαίναμε σε δεξίωση και φορούσαμε έντονα χρώματα. Οι συγγενείς μου πήραν το ανσασερ για να κατεβούν στο ισόγειο και να πάνεsστην κηδεία...το οποίο ανσασερ ήταν ο νεροχύτης της κουζίνας που ήταν από πέτρα, αυτό το χωριάτικο στυλ…άνοιξαν το ντουλάπι που ήταν κάτω από τον νεροχύτη, και μπήκαν μέσα στον νεροχύτη/ανσασερ όπου το τοίχωμα του νεροχύτη δεν τους εμπόδισε διότι το διαπέρασαν. Ήταν λίγο στριμωγμένοι εκεί μέσα παρατήρησα την ώρα που η γκόμενα του Νταλί κι εγώ τους λέγαμε ότι θα παίρναμε τις σκάλες.

Επίσης το πρωί θυμόμουν ότι κάτι είχε εξελιχθεί και στην τραπεζαρία, που ήταν σε ενιαίο χώρο με την κουζίνα και η οποία τραπεζαρία θύμιζε έντονα την παλιά τραπεζαρία των γονιών μου, και σε αυτήν κυκλοφορούσε ο δανειστούλης από την Κασσάνδρα και τον λύκο με δυο βελόνες περασμένες στα μάτια του, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τι είχε συμβεί, παρά μόνο ότι ήμασταν εκεί.


(f:Carl Van Vechten)