νυχτε[ρίδε]ς κι' αράχνες

Κάθομαι στο κρεβάτι με το λαπ-τοπ πάνω μου, ακούω των Ανθρώπων [τα] 'Εργα και ψάχνω μάταια στο νετ. και εκεί που ακούω
έρωτά μου τώρα πληγωμένε μου αητέ στάχυα είμαστε στου χρόνου τ' αλώνια
βλέπω μια μικρή αράχνη να κατεβαίνει από ένα αόρατο νήμα μπροστά από την οθόνη. μμ, αν το επόμενο που θα ακούσω πάει κάπως έτσι
Αυτού του ματαίου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει
Να βρει την πιο παλιά γωνία μες της ψυχής την αγωνία

θα προβληματιστώ αγρίως βραδιάτικα, σκέφτηκα... εν τω μεταξύ όσο εγώ σκεφτόμουν η αραχνούλα ανέβηκε στο αόρατο της δυχτι και τώρα βρίσκεται πάνω πάνω στο πλαίσιο της οθόνης. και...αντί για το ανάποδο το δύχτι άκουσα πως
Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι κάτω απ' την φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ΄όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές

Nα προβληματιστώ έτσι κι αλλιώς;





υ.γ. και άκουσα για την παλιοαράχνη, μόλις έκανα την καταχώριση - ναι; να προβληματιστΩ;