περιόδοι

το Written On The Body είναι ένα βιβλίο που διάβασα πριν από κάμποσα χρόνια . Το θυμάμαι αυτές τις μέρες.

σήμερα το έπιασα...όχι για να το διαβάσω... για να περάσω από συγκεκριμένες σελίδες. είναι περίοδοι, όχι μικρής διάρκειας, που περνώ περισσότερο χρόνο ξαναδιαβάζοντας βιβλία ή αποσπάσματα βιβλίων [που τα έχω ενδεχομένως ξανα-διαβάσει σε ανάλογες περιόδους], παρά διαβάζοντας κάτι νέο για μένα. Και δεν είναι απαραίτητα βιβλία που θεωρώ σπουδαία ή σημαντικά.

Πάντως, η ανα-κάλυψη των συγκεκριμένων κειμένων της κάθε περιόδου στο τέλος καταλήγει να είναι η ανάγνωση ενός επινοημένου βιβλίου, που αποτελείται από τις ιδέες των διαφορετικών κειμένων και που συνδέονται μέσα μου με έναν ιστό αραχνοΰφαντο και ως τέτοιο επαν-επεξεργάζονται.

παραθέτω μερικά αποσπάσματα, από το προαναφερθέν βιβλίο. Το τελευταίο είναι από την πρότελευταία σελίδα του, έτσι αν κάποιος περαστικός από εδώ, σκοπευει να διαβάσει το βιβλίο, μπορεί να το αποφύγει ως spoiler.

Why is the measure of love loss?

[...]

I am desperately looking the other way so that love won’t see me. I want the diluted version, the sloppy language, the insignificant gestures. The saggy armchair of clichés. It’s all right, millions of bottoms have sat here before me. The springs are well worn, the fabric smelly and familiar. I don’t have to be frightened, look, my grandma and granddad did it, he in a stiff collar and club tie, she in white muslin straining a little at the life beneath. They did it, my parents did it, now I will do it won’t I, arms outstretched, not to hold you, just to keep my balance, sleepwalking to that armchair. How happy we will be. How happy everyone will be. And they all lived happily ever after.

[...]

TISSUES, SUCH AS THE LINING OF THE MOUTH, CAN BE SEEN WITH THE NAKED EYE, BUT THE MILLIONS OF CELLS WHICH MAKE UP THE TISUES ARE SO SMALL THAT THEY CAN ONLY BE SEEN WITH THE AID OF THE MICROSCOPE.

The naked eye. How many times have I enjoyed you with my lascivious naked eye. I have seen you unclothed, bent to wash, the curve of your back, the concurve of your belly. I have had you beneath me for examination, seen the scars between your thighs where you fell on barbed wire. You look as if an animal has clawed you, run its steel nails through your skin, leaving harsh marks of ownership.

My eyes are brown, they have fluttered across your body like butterflies. I have flown the distance of your body from side to side of your ivory coast. I know the forests where I can rest and feed. I have mapped you with my naked eye and stored you out of sight. The millions of cells that make up your tissues are plotted on my retina. Night flying I know exactly where I am. Your body is my landing strip.

[...]

Gail returned with a pot steaming like a genie. It was a new pot, not the cracked old thing that had festered on the shelf. New pots for old.
'I couldn't find her Gail.'
She patted me. 'Where did you look?'
'All the places there were to look. She's gone.'
'People don't vanish.'
'Of course they do. She came out of the air and now she's returned to it. Wherever she is I can't go there.'
'And if you could?'
'I would. If I believed in the after-life I’d throw myself in the trout-marked river tonight.’
‘Don’t do that,’ said Gail. ‘I can’t swim.’
‘Do you think she’s dead?’
‘Do you?’
‘I couldn’t find her. I couldn’t even get near finding her. It’s as if Louise never existed, like a character in a book. Did I invent her?’
‘No, but you tried to,’ said Gail. ‘She wasn’t yours for the making.

γκουμφ, μετάνιωσα τώρα...δε γουστάρω αυτή τη στιγμή να επιλέγω και να περιορίζω, αλλά επίσης αυτή τη στιγμή, δε γουστάρω να έχω μεταγράψει τα άνωθεν ματαίως. Συνεπώς, παραδίδω και αυτοφασκελόνωμαι.