Ύστερα από κάμποσο καιρό η μικρή κιου-μιην ξύπνησε εκνευρισμένη. Τσίριξε. Δυνατά. Τ' όνειρο καπούτ-καπούτ-καπούτ, κι έπειτα διαπίστωσε πως η ίδια δεν είχε πεθάνει. Περπατώντας ένιωθε σαν να περνούσε μέσ' από το τείχος που οριοθετούσε τ' όνειρο - όπως είχε κάνει κι Truman ολοκληρώνοντας τον κύκλο των επεισοδίων του show του, ή σαν να ζωντάνευε καίγοντας το παρελθόν της όπως η Lady Purple η οποία παρεμπιπτόντως, στο σύμπαν μου εικονογραφήθηκε από τον Man Ray:
Κατα τ' άλλα
είμαστε όλοι τελικά δημιουργοί προσωπικών δραμάτων, με τα οποία είμαστε απλώς ερωτευμένοι, ή τα θεωρούμε αυτονόητα, και τα οποία, ωστόσο, αν τα διαβάζαμε ποτέ φωναχτά στους φίλους μας, θα αποδεικνύονταν κατάλληλα μονάχα για προσάναμμα.Α. Κράμευ
επίσης, δράττομαι της -σπάνιας;- ευκαιρίας του επινοητικού από αποψη συνοχής ποστιού και συνεπής ως προς την λογική Του δημιουργηκότητα καταλήγω στην διαπίστωση ότι η λογοτεχνία σπουδαία η μη, είτε το θέλει είτε όχι μας λέει ανεξεραίτως:The horror! The horror!
Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,Τέλος, θα ήθελα να συμπεράνω ότι χρειάζομαι κι άλλες διακοπές, κι εκδρομές και βουνά και θάλασσες και παγωτά και πατάτες τηγανητές και πινακοθήκες και αίθουσες και ποδήλατα και μηχανές και πράσινο και μπλε και μη ξεχνιόμαστε και κόκκινο και μαυρο, κι αναγνώσεις και κι ήχους και μυρωδιές.
Αλλά, όχι άλλα γαιδουροκόπρανα.Υ.Γ.:
1 σχόλιο:
σαγαπαωπολυβλαμμενο
ν
Δημοσίευση σχολίου