Ήταν Ωραίο

Ήταν λέει ένα καρναβαλιστικο πάρτι. ήταν όλοι οι άνθρωποι μου εκεί. αυτοί που ζουν εντός και εκτός συνόρων. ο χώρος υποτίθεται πως ήταν το σπίτι των γονιών μου, αλλά έμοιαζε με το σπίτι που μένω εγώ.

Στο όνειρο συναναστρεφόμουν κυρίως με δύο άτομα:
α) Έναν φίλο που ήρθε από το εξωτερικό και ψαχναμε τελευταία στιγμή να του βρούμε στολή, διότι οι άλλοι διασκέδαζαν ήδη στο διπλανό δωμάτιο. Δύο ενδιαφέροντα παρουσιάζει η περίπτωση αυτή. 1. ενώ είχα την αίσθηση ότι ήταν συγκεκριμένος φίλος, η εμφάνιση ήταν αυτή ενός γνωστού. 2. ενώ οι δυο μας αγωνιστήκαμε αρκετά να τον κάνουμε αξιοπρεπές καρναβαλόμουτρο, ύστερα έβαλε από πάνω τα ρούχα του και πήγε και κάθισε φορώντας τα κανονικά του ρούχα του και την στολή του από κάτω απο αυτά [τώρα που το σκέφτομαι πολύ κονσέπτιουαλ περίπτωση αυτός - είμαι ένας, που φαίνομαι άλλος και είμαι ντυμένος κι εγώ μασκε, αλλά δεν το βλέπετε διότι το κρύβω! (έλεγε ότι θα τα βγάλει τα κανονικά μετά, αλλά μετά ξύπνησα)]

β) Το άλλο άτομο ήταν η Μ. Στη Μ επίσης βρήκα διάφορα πράγματα για να συμπληρώσει τη στολή της. Μόλις ξύπνησα τα θυμόμουν, τώρα ξέχασα. Πάντως μιλούσαμε πολύ και γελούσαμε όλη την ώρα με ένα συγκρατημένο άγχος να τελειώνουμε να πάμε δίπλα. Η Μ. ήταν πολύ θετική παρουσία στο όνειρο και ήμασταν κι οι δυο πολύχρωμες (ενώ ο κονσέπσιουαλ τύπος κινούνταν σε αποχρώσεις γκρι, μαυρο, λαδί...). Επίσης, η Μ μου είχε αλείψει μέλι στο αριστερό χέρι. Για κάποιο λόγο που δεν κατανοώ στο ξύπνιο, θεωρήσαμε ότι ήταν το final touch στο δικό μου κοστούμι. Αυτό το θέμα με το μέλι το βίωσα έντονα. Αφού τις τελευταίες στιγμές του ύπνου που ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, είχα συναίσθηση ότι έβλεπα όνειρο, ότι ήμουν στο κρεβάτι μου, άκουγα ήχους από τον δρόμο. Ε λοιπόν, έκανε ψύχρα και ήθελα να περάσω το χέρι μου κάτω από το σεντόνι και δεν το έκανα επειδή είχε μέλι πάνω και θα κολλούσε (!). ένιγουέι, ξύπνησα όταν είχαμε επιτέλους τελειώσει η Μ κι εγώ και πήγαμε το δωμάτιο με τους πολλούς. Ελάχιστα πρόσωπα έβλεπα, οι περισσότεροι ήταν σκιές, όμως ήταν όλοι μου οι άνθρωποι. Ξύπνησα με μια χαρά! ουουουου: BLISS! Στο αποχωρητήριο και ενώ αναπολούσα το υπέροχο αυτό όνειρο, έκανα την εκπληκτική σκέψη:

"τι ωραία, ήταν λες και πρόκειται να πεθάνω και βρέθηκα, έστω νοερά, με όλους τους ανθρώπους μου"

η τρομερή αυτή σκέψη ξεφούσκωσε σε κλάσματα του δευτερολέπτου την φούσκα της ευτυχίας μου, παράλληλα με το ξεφούσκωμα της άλλης μου φούσκας. και δεν έφτανε αυτό, αμέσως έφερα στον νου το Bye Bye Love ως soundtrack και την αποχαιρετιστήρια παράσταση του Joe Gideon ως video projection (τι ξεφούσκωσε, ποδοπατήθηκε). Πάντως, μόλις έφυγα απο κει και καθ οδόν για το κρεβάτι μου, όπου και θα έβλεπα το επόμενο αριστουργηματικό όνειρό μου, επανήλθε αυτό το bliss που ένιωθα μόλις ξύπνησα. Tο συμπέρασμα, δηλαδή, είναι ότι στο αποχωρητήριο δεν πρέπει να σκέφτομαι, διότι δεν μου βγαίνει σε καλό.

Εν κατακλείδι: με δεδομένο, ότι συχνά τα όνειρα μου σχετίζονται εμφανώς με την μέρα που πέρασε πριν πάω για ύπνο, αποδίδω την επιτυχία μου αυτή σε δύο γεγονότα:
1. εχτές θυμήθηκα ένα αστείο περιστατικό από τις περσινές απόκριες
2. τριγυρίζει αυτές τις μέρες στο μυαλό μου το The Presentation of Self in Everyday Life