Αν μη τι Αλλο, Λύθηκε το Θέμα με τα Σκουπίδια (Προσωρινά)

Μέχρι πριν 3-4 χρόνια η σκέψη να ζήσω στην Ελλάδα ήταν ευχάριστη.
Δεχόμουν τέτοιες ερωτήσεις και απαντούσα πως, δεν ξέρω αν θα με ενδιέφερε για μόνιμη κατοίκιση, αλλά σίγουρα οι Αθήνα και Θεσσαλονίκη (στη Θεσσαλονίκη έχω ήδη ζήσει) με ελκύουν ώστε να ζήσω εκεί ευχαρίστως για ένα διάστημα, αν προκύψει κίνητρο. Δίχως ιδιαίτερο κίνητρο, θα έλεγα πως πάλι μου άρεσαν, παρ' όλ' αυτά υπήρχαν άλλες πόλεις στην Ευρώπη(=ζώνη στην οποία μπορώ να κινούμαι με ευκολία) που έβρισκα περισσότερο ελκυστικές.

Η κατάσταση στην Ελλάδα - είναι πλέον θλιβερή. Για μένα το αρχικό σοκ ήρθε με τις απεριόριστες καταλήψεις και απεργίες στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. μια χώρα στην οποία είναι πρακτικά αδύνατον να ολοκληρώσει κάποιος τη σπουδή του στον προκαθορισμένο χρόνο, επειδή δεν εμφανίζονται οι καθηγητές*, ή δεν του επιτρέπεται η είσοδος στο κτήριο από καταληψίες που στην πλειοψηφία τους ανάθεμα κι αν έχουν κάποιο αίτημα να προβάλουν με τις καταλήψεις αυτές, που οι φοιτητές περνούν από τον ένα χρόνο στον άλλον, έχοντας κάνει μαθήματα για 1; 2; μήνες, κι ύστερα παίρνουν πτυχίο, υπερβαίνει οποιουδήποτε χαρακτηρισμού.
*ή επειδή όταν εμφανίζονται συμπεριφέρονται σαν ντίβες

Κι ύστερα έχουμε τους χιουμορίστες γιατρούς - που καταφέρνουν να συνδυάζουν τα χόμπι τους (ψηφιακή φωτογραφία/ταινίες μικρού μήκους κλπ) με τα χειρουργεία.

Το καλοκαίρι του 2007 ήρθα για ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα. Έτυχε να έρθω την ημέρα που ξεκίνησαν οι πυρκαγιές. Ο αέρας ήταν γεμάτος στάχτη στο κέντρο της πόλης. Θυμάμαι που φτάνοντας στο ξενοδοχείο, κι αλλάζοντας ρούχα, παρατήρησα πως ακόμα και μέσα στα εσώρουχα μου υπήρχε στάχτη! Οι πυρκαγιές είπα; Με συγχωρείτε-πληκτρολογικό ολίσθημα- οι εμπρησμοί ήθελα να πω.

'Ηρθα και το περασμένο καλοκαίρι στην Αθήνα. Αυτή τη φορά είχα περισσότερο χρόνο. Επισκέφτηκα κάμποσα μουσεία, πήγα θέατρο, έπινα καφέ με θέα την ακρόπολη, πήγα εκδρομές στα περίχωρα των αθηνών και σε κοντινό νησί. Όμορφη η Ελλάδα ξανά-σκέφτηκα. Ότι και να πεις, οι ομορφιές της είναι....ομορφιές. κι η Αθήνα ως πόλη προσφέρει άπειρες επιλογές.
Κι όμως, η πιο έντονη μου ανάμνηση, είναι τα σκουπίδια. Δεν έχω ξαναδεί τόσο σκουπίδι σε πόλη. Για την ακρίβεια παρόμοιες συνθήκες σε αυτό το θέμα έχω δει μόνο σε ορεινά χωριά φτωχών χωρών όπως αυτές της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. Πως είναι δυνατόν, σε δρόμο τόσο κεντρικό και τουριστικό όπως η Ερμού να βλέπεις τόσο σκουπίδι! Θυμάμαι σ' ένα σημείο έκλεινε ο δρόμος λόγω των σκουπιδιών...αυτό το πράμα θέλει μέρες, ίσως βδομάδες για να γίνει...

και σήμερα, διαβάζοντας ειδήσεις, συνειδητοποιώ πως το θέμα με τα σκουπίδια λύθηκε. Η αστυνομία και οι πολίτες συνεργάστηκαν άψογα και τα έκαψαν όλα. Δεν υπάρχουν πλέον λοιπόν σκουπίδια στην Ερμού. Δεν υπάρχουν βέβαια ούτε οι επιχειρήσεις καμπόσων ανθρώπων, α και είχαμε και ένα θάνατο...ήταν μικρός θάνατος όμως, ήταν μικρός (15χρονών) ο νεκρός. Τι να κάνουμε; Παράπλευρες απώλειες. Πάντως δεν έχουμε πλέον βουνά από σκουπίδια στην Ερμού. Έχουμε κάτι κούκλες από μαγαζιά που δεν κάηκαν ολοσχερώς, αλλά αυτές δεν καταλαμβάνουν και τόσο χώρο, να:



πηγή

Μετά από αυτήν την επιτυχία μένει μόνο να λύθεί το άλλο μείζων θέμα αυτού του τόπου: Να κατατροπώσουμε τους παλιοσκοπιανούς που θέλουν κι αυτοί να δηλώνουν Μακεδόνες. Αν είναι δυνατόν. Η ένδοξη ονομασία Μακεδονία, πρέπει να ανήκει μόνο στους υπηκόους του Ενδοξου Ελληνικού Κράτους. Ίσως βέβαια για αυτό το διεθνές παιχνίδι πολιτικής, να χρειάζονται ικανότεροι επαγγελματίες. Μήπως, λέω μήπως, να παραδοθεί η διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής του κράτους στους συμβούλους της μονής Βατοπεδίου; Κι ύστερα που ξέρεις, παλι με χρόνια με καιρούς, ίσως η Ισταμπούλ πάλι Κωσταντινούπολη να' ναι.