Τελικά‚

η Πολιτική Ανυπακοή μπορεί να υπήρξε οραματισμός ρομαντικών διανοούμενων‚ αλλά ως κοινωνική πραγματικότητα βιώθηκε‚ τρόπον τινά‚ ούχι από τους ρομαντικούς διανοούμενους‚ αλλά από ένα σωρό αχάπαρους‚ αγράμματους‚ τεμπέληδες Κύπριους που -κατά διασκεδαστικόν τρόπον- έζησαν την ίδια σχεδόν εποχή (καλά σχετικό αυτό) με τους ρομαντικούς διανοούμενους που…δεν το ήξεραν αλλά ονειρεύονταν να ζήσουν στην νήσο Κύπρo.


Εξηγούμαι:  

Διασκέδασα* τα μέγιστα διαβάζοντας για το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι Βρετανοί με την τεμπελιά των φτωχών Κυπρίων που αποτελούσαν το εργατικό δυναμικό μιας προ-βιομηχανικής κοινωνίας. Ήδη δυο μήνες μετά την άφιξη τους στο νησί οι Βρετανοί αξιωματούχοι παρατηρούσαν με σχετική απελπισία την οκνηρία των ντόπιων οι οποίοι‚ αν και φτωχοί‚ ένοιωθαν ικανοποιημένοι με τα λίγα που είχαν. Λέει ο επίτροπος Wauchope:

We have offered 6‚ 7 & 8 piastres per day for a month but until yesterday we were unsuccessful in getting anybody; at the same time the bazaar is always crowded with sturdy well-to-do looking men doing nothing. They won’t work unless they are forced.

Όπως σημειώνει ο Ρολάνδος Κατσιαούνης στο βιβλίο του Labour‚ Society and Politics in Cyprus During the Second Half of the Nineteenth Century‚ αυτό που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν οι Βρετανοί ήταν πως αυτός ο λαός είχε τον έλεγχο της εργασιακής του πορείας και πως η αδιαφορία των ανθρώπων αυτών απέναντι στην υλική επιβράβευση μπορούσε να εξηγηθεί μέσω της αίσθησης των φτωχών για το τι εστί άνεση‚ αλλά και για το μέγεθος των ανέσεων που επέτρεπε η κοινωνική θέση του καθέτως να διεκδικήσει.

‘Εγραφε ο επίτροπος της Κερύνιας το 1881:

…Although the demand of labour exceeds the supply‚ a great number of men‚ as soon as they have made sufficient money to provide for themselves with such food as is absolutely necessary and a few paras to spend on tobacco and coffee‚ refuse to work again until they have spent their last coin.

Το αποτέλεζμα αυτής της περιφρόνησης των φτωχών ήταν ένας αρκετά μεγάλος βαθμός ανεξαρτησίας των ιδίων αλλά και το παράδοξο του η κυβέρνηση‚ παρ’ όλο που πλήρωνε καλύτερα απ’ ότι η "ελευθερη αγορά" ‚ να "παρακαλεί" για εργάτες. Μέχρι που έφτασε στο να θεσπίσει νομοθεσία υποχρεωτικής εργασίας για δημόσια έργα…

Επιπλέον‚ όσοι δέχονταν να εργαστούν για την κυβέρνηση εγκατέλειπαν αυτές τις δουλειές με την άφιξη της περιόδου της συγκομιδής για να εργαστούν στα χωράφια.

Η παράδοξη αυτή στάση του κυπριακού λαού συνεχίστηκε και στην δεκαετία του 90 όπου υπήρχε μεγάλη ανάγκη για εργάτες‚ καθώς η αγορά προσέφερε όλο και περισσότερες ευκαιρίες εργασίας και οι άνθρωποι άρχιζαν να μορφώνονται και να αποκτούν εργασιακές φιλοδοξίες.

Ως γνήσια απόγονος των Κυπρίων που περιέγραψα‚ κατακυριεύομαι από οκνηρία και βαριέμαι να βρω τις αναφορές για τις Kύπριες που αρνούνταν να δουλέψουν σε σπίτια πλουσίων (ΧΑΧΑΧΑ)…γενικώς βαριέμαι να συνεχίσω με την αντίσταση των κυπρίων στη φορολογία‚ την απαξίωση της εκκλησίας‚ την συμπαράσταση στους ληστές και και και…και καλά κάνω διότι αν συνέχιζα θα αντέγραφα το βιβλίο**.

*ο νούρος του σσιυλλου εν ισιώννει (κλαυσίγελως)

**=το προαναφερθέν αξιόλογο βιβλίο του Κατσιαούνη από το οποίο δεν έχω κάνει σε καμία περίπτωση την πιο ενδιαφέρουσα επιλογή.